Paris - 2. gün

Paris'teki ikinci günümüz Pazar gününe denk geliyordu ve biz de birçok Fransız'ın yaptığı gibi brunch yapmaya karar verdik. Brunch için Saint Germain des Pres üzerinde yer alan Cafe deFlore ile Cafe deux Magot'un dünyaca ünlü olduğunu duymuştuk ve oraya gidelim dedik. Ancak çok kalabalıktı ve bebek arabalarından ötürü bizi almadılar. Biz de hevesimiz biraz kırık bir şekilde meydan ile Bonaparte Boulevard'ın kesiştiği yerde bulunan Cafe Bonaparte'a gittik. Gördük ki; Fransızlar brunch kavramını bilmiyorlar. Brunch zaten öz be öz Türkçe. Biz Türkiye'de saat 9'da otururuz brunch'a saat 1'e 2'ye kadar çatlayana kadar yeriz. Paramızı da 1 EUR=1 TL kurundan öderiz. Yine de aç kalkmadığımızı ifade etmem lazım. Belirtmem gerekir ki; bu kahvaltı Fransız usulü yaptığımız son kahvaltı oldu ve sonrasında marketlerden aldıklarımızla kendi usulümüzde evde kahvaltı yoluna gittik.

 

Bahar arabasında uyudu hep. Arabada sallanması sanırım uykusunu getirdi ve en azından hayatımız bir yerden bir yere giderken daha da zorlaşmadı. Yemesi içmesi yine çok kötüydü kızımın. Kahvaltıcığımızı yaptıktan sonra Saint Nehri kıyısına indik. Yol üzerinde hemen Cafe Bonaparte'nin karşısında Saint Germain Kilisesi vardı. Kısaca orayı ziyaret ettik. Kilisede 2. dünya savaşı esnasında şehit olanlara ilişkin bir anıt dikkatimi çekti.

 

 

Hedefimiz Dorsay ve Louvre müzelerini ziyaret etmekti. Dorsay müzesine gidemedik, çoluk çocuk hali. Louvre müzesini de yaklaşık 1 saatte gezdik. Kartpostala baksam ne görecek idiysem 1 saatlik uzun (!) zaman diliminde de o kadarını görebildim.

 

Louvre müzesi ile ilgili sınırlı anlatımlara geçmeden önce Saint nehri üzerindeki bir köprü ile ilgili görselleri paylaşayım. Köprünün parmaklık kısmını tamamen kilit ile kaplamışlar. Köprü üzerinde de bu kilitlerden satan satıcılar mevcut. İnsanlar orada bulunduklarına dair tarihe bir not düşme adına veya beraberindeki kişi ile o köprü üzerinde iz bırakma adına temin ettiği asma kilidin üzerine adını yazıyor ve köprüye kilitliyor. Asma kilitten güzellik yaratmış adamlar. Bu tür tuhaf güzellikler Paris'i birçok kentten ayırıyor. Orijinal, yaratıcı bir şehir.

 

Köprü üzerinde (ve öncesinde de) ayrıca birçok sokak çalgıcısına da rastladık. Daha sonradan anladık ki; sanatını sokakta icra ederek geçim kaynağı yaratmak Fransa'da oldukça yaygın ve belki de bu yaygınlık Paris'e özgü. En azından bu sıklıkta çalgıcıyı Berlin, Barcelona, Amsterdam ile DC'de ve uzak doğu ülkelerinde görmediğimi belirtmem lazım. İstanbul'da da kısmen rastlamak mümkün ama burada artık genele yayılmış.

 

 

 

Şansımızdan Paris'te her ayın ilk Pazar günü müzeler ücretsiz oluyormuş. Paris'te bulunduğumuz bu Pazar günü de Mart ayının ilk Pazar günü olmasından mütevellit sınırlı müze ziyaretimizi ücretsiz gerçekleştirdik. Müze girişinde oldukça uzun bir kuyruk vardı. Bununla birlikte kuyruk hızlı ilerliyordu. En hızlı ilerlediği haliyle yarım saatten önce giremezdik ki; biraz yaklaşınca bebekli ailelere öncelikli giriş hakkı olduğunu öğrendik. Bunun için 15 dakika beklememiz gerekti.

 

Louvre müzesinin cam piramitten girişinin bulunduğu meydan (Palais Royal) geniş ve Paris'in tarihi dokusunu yansıtıyor.

 

 

 

Ekşi sözlükte müzede sergilenen her eserin başında 1 dakika geçirilse müzenin açık olduğu saatler içinde tamamını gezmenin 364 gün olacağı söyleniyor. Thomas Cook Paris Şehir Rehberi'nde müzede müzenin sahip olduğu eserlerin sadece %10'unun sergilendiği bilgisi var. Bu veriler müzenin dünya çapında ününü anlatmaya yetecektir. E tabi bir de Leonardo Da Vinci'nin Monalisa tablosu var. Eserin kalitesine bir şey söyleyemem, haddime de değil ama gördüğü ilgi sanki biraz da ye kürküm ye misali olmuş. Onca güzel eser içinde bu eser ebat olarak da oldukça küçük kalmasına karşın turistlerin saldırısına uğramış durumda ve herkes resmini çekiyor. Müzeye gittikten sonra daha önce merak ettiğim, görmek istediğim bu eserden yoğunluk nedeni ile tiksindiğimi belirtmem lazım. Hayır bir de resmini çekmek için bu kalabalık niye anlamıyorum. Sizin bu resmi çektiğinizden çok daha kalitelileri internette geziniyor zaten. Kişi resmin yanında dursa ve Monalisa ile aynı kareyi paylaşsa bu da anlaşılır.

Her neyse. Zaten Bahar göz açtırmadı. Bir üstsüz kadın portresi görmesi sonrasında olanlara oldukça güldürücüydü.

 

Müzenin içinden birkaç görsel paylaşmakla birlikte, oradan ben böyle bir müze gezicisi değildim, demek ki bu özelliğimi yitirirken iyi babalık özelliği kazandım, duyguları ile çıktım.

Günü Louvre müzesinden Champ Elysees'ye doğru yürümekle tamamlamaya karar verdik. Bu güzergahı görünce aklıma DC geldi. DC daha yeni inşa edilmiş bir kent olduğundan Paris'in bu bölümünden esinlenilmiş olmasının muhtemel olduğunu düşünüyorum. DC'de National Mall idi yanlış hatırlamıyorsam mekanın adı, bir ucu Parlamento binasına bir ucu Demokrasi anıtına uzanan geniş bir alan mevcuttu ve bu geniş alan park alanı olarak insanlara tahsis edilmişti. Aynı şey Paris için de söz konusuydu.

 

Bir de bu tür şehirleri gezerken hep gelişmişliğin insanla olacağını düşünüyor ve bu yöndeki eksikliğimize üzülüyorum. Geçtiğimiz günlerde Çukurambar'da idim. Çukurambar bir akım sonrasında yoktan var edildi. Lüks restoranlar, devasa siteler, oteller ile Ankara'nın güzide yerlerinden biri haline geldi. Peki ya yaşam alanı. Onca bina yığını içinde ağaçlı büyük bölgelere yer yoktu elbet. Küçücük Kuğulu Parkı bile kaybetmemek için, doğasını bozdurmamak için mücadele edilmesi gereken bir kent değil mi Ankara, bir ülke değil mi Türkiye? Çukurambar da Ankara'nın geniş yeşil alana sahip olmaması da rahatlıkla açıklanır böylece. Şimdi çok merak ediyorum Sayıştay'ın Kızılay'daki tarihi lojmanlarının satılmasına karar verilmiş. Orada tarihi ağaçlar var. Acaba lojmana ait evler yıkıldığında o bölge insanlara yeşil alan olarak kazandırılır mı? Safça bir soru biliyorum. Yine bir sonraki aşamada askerin şehir içindeki yerleşimlerden şehir dışındaki yerleşimlere kaydırılması olacak. Ya onlardan boşalan güzelim yeşil yerler ne olacak? Biliyorum işte. Ekonomik istikrar gelişmişlik için iyi ama gelişmişlik sadece ekonomi ile de olmuyor. Üzülmekten başka şey gelmiyor elden.

 

Şanzelize (!) caddesine çıkmadan önce o bahsettiğim yeşil alanın adı Jardin des Tuileries. Yan, Tuileries bahçeleri. Bahçede ünlü olduklarını düşündüğüm mankenler vardı. Hem mankenlerin kendi ekibi hem insanlar onların resimlerini çekiyorlardı. Ancak mankenlerin resimlerini çekenlerin mankenlerden daha güzel olduklarını düşündüğümden olsa gerek "adaletsiz bu dünya" demekten alamadım kendimi. Cadde üzerinde biraz yürüyüp eve döndük zira çocukların uyku saatleri, yemek saatleri, Bahar'ımın antibiyotiği gibi zorunluluklarımız vardı. Gittiğimiz yerlerde resim çekmekle yetindik çoğu kez. Uzun uzadıya inceleme imkanımız olmadı. Ancak yolun sonundaki Zafer Anıtı'na kadar yürümemiş ve Champ Elysees'de yeterince gezmemiş ve de Dorsay Müzesi'ne gidememiş olmamızdan ötürü bu bölgeye ilk fırsatta yeniden gelme kararı verdik. Yeniden geldik de ne oldu, o da başka bir yazının konusu.

Paris-Başlangıç

Güncel haliyle (kaleme alındığımda halihazırda Paris'teyim) Paris yazıları yazmaya çalışacağım. Kızım Bahar ile geçireceğimiz ilk yurt dışı tatili oldu Paris tatili. İki aile gitmeye karar verdik ve Mart ayının başına rezervasyonumuzu yaptırdık. Bu kez konaklamak için otel vs. yerine ev tutmayı tercih ettik. "airbnb" isimli sistem sayesinde insanlar dünya çapında ev kiralayarak uygun ve rahat bir konaklama imkanına kavuşuyorlar. Bu vesile ile Bastille metrosunun hemen dibinde bir ev tuttuk. Bastille hem çok hareketli hem de Saint nehrine oldukça yakın, güzel bir yer. Güvenilir olması da gezilecek yerlere yakınlık kadar önemliydi. Bu açıdan tuttuğumuz evin doğru bir tercih olduğunu söyleyebilirim. Charles De Gaulle havaalanından Bastille'e gitmek için eğer toplu taşıma araçları kullanılacaksa RER B trenine binilip Gare du Nord istasyonunda inilmeli ve oradan turuncu hat metroya binilebilir. Biz bu seçeneği kullanamadık zira Cumartesi günleri havaalanından Paris'e tren yokmuş. Diğer günler olup olmadığına dair bir fikrim yok, araştırmak gerekir. Bu seçeneği kullanamayacağımızı anlayınca mecburen minivana yöneldik (shuttle) ve adresimize kadar bu araç bizi bıraktı. 4 kişi için 75 EUR ödedik. Onca valizle ve iki çocukla bu kadar rahat bir eve varış kaçınılmazdı ve bence o mesafeye pahalı da değildi. Zaten tren bileti 9,5 EUR idi ve 4 kişi için 38 EUR ödeyecektik. 6,5 EUR kadar da metroya verecektik, 45 EUR tutacaktı eve varmamız ancak yüklerle çok çok zor olacaktı. Dönüşte de shuttle kullanmayı düşünüyoruz açıkçası. İnternet üzerinden rezervasyon yaptırmak istenirse adresi www.euroways.fr 

Tatili çok önceden planlamakla birlikte tatilden hemen önce Bahar'ın hastalanması tatile gereği gibi hazırlanmamızı engelledi. Gidilecek ve görülecek yerler hakkında en ufak bir bilgi sahibi olamadan, Paris'in büyülü olduğu söylenen o havasına kendimizi hazırlamadan çıktık yola. Daha da kötüsü Bahar tatilden yaklaşık 12-13 gün önce suçiçeği aşısı olmuştu. Doktoru yaklaşık 10 gün sonra ateş yapabilir demişti ve dediği de oldu kızım ateşlendi. Tam doktorun dediği günlerde ateş olunca biz de bu durumu haliyle aşının etkisine vermiştik. Meğer kızım kulak enfeksiyonu geçiriyormuş. Tatile çıkacağımız günün hemen öncesinde öksürük de başlayınca başka bir şey olduğundan şüphelendik ve sabah 8'de uçak kalkacağını bilerek gece 12'de acile götürdük.Gece 1:30'da evdeydik. Yarım kalan bavul toplama işlemi bittiğinde saat 5'e geliyordu ve uyumadan Havaş'ta bulduk kendimizi. Bu süreç bize Paris'in çok zor geçeceğini gösterdi. Satırların yazıldığı an itibarıyla da oldukça zor geçiyor. 

Kaldığımız eve geldiğimizde Bahar yolculuklardan patlamış ve sıkılmış durumdaydı. Ağzına küçük bir parça kek dışında lokma koymamıştı. Evin önünde yer alan Beaumarchais Bulvarı'nda biraz yürümeye heves ettik Bahar 10 dakika müsaade etti ve tıpış tıpış eve döndük. "Paris güzeldir ama bu dönemlerde gidiliyorsa eğer rüzgarı çok sert ve üşütücü eser" diyorlardı, onu da yaşadık bu 10 dakikada. Havaalanından kaldığımız yere gelirken ve o 10 dakikalık yürüyüşümüzde Paris'ten çok etkilenmediğimi ve hatta bu haliyle Türkiye'nin son dönemlerde makyaj açısından da olsa çok iyi geliştiğini hissettim. Önemli yatırımlar yapıldı ülkemizde, bunlar genelde tüketime yönelik olduğu için, bence makyaj yapmaktan farksız. Blogun alanını değiştirmeden ilk güne ilişkin son satırlarımı yazayım.

Havaalanında 15 dakika ile sınırlı olmak üzere ücretsiz wi-fi imkanı var. Eşe dosta haber vermek için bu imkan değerlendirilebilir. Fransa'da bir fransız milliyetçiliği söz konusu değil, bir şehir efsanesi olsa gerek, insanlar kibarlar oldukça ve sorularımıza yanıt İngilizce yanıt bulmakta hiç zorlanmadık. Vize başvurusunda karşılaştığım en beyefendi insanlar da Fransızlardı bugüne kadarki. Aynı kibarlığı an itibarıyla Paris'te de gördüğümü söylemeliyim. Hatta genelde ülkeye girişte pasaport kontrolü yapan polisler kaba olurlar, gereksiz sorular sorarlar vs., buradaki görevli de çok güler yüzlü idi. 

İlk gün için baktık dışarı hayatı yok, marketten bir şeyler almak ihtiyacı doğdu. Ancak Paris'te Türkiye'de olduğu gibi market patlaması yok. Bizde her cadde üzerinde kısa aralıklarla süper marketler olur ve hepsi iş yapar. Kıytırık 8. caddede İki tane Kiler, bir Peynirci, bir Migros, bir Makro var, biraz küçük marketler de cabası. Paris'te market bulmak için biraz yürümek gerekiyor. Faburg Saint Antoine üzere Monoprix isimli bir market buldum, oradan su ve birkaç diğer ihtiyacı karşıladım (Pazarları kapalı veya erken kapatıyor). Eğer kur hesaplaması yapacaksanız Paris adama ağır gelecek bunu anladım. Mantık şu olmalı hesap yaparken TL çok değerlenmiş ve 1 TL=1 EUR olmuş. Başka yolu yok. 

Yaşadıklarımdan fotoğraflanmaya değer bir şey olmadığı da anlaşılıyor. Ertesi günü biraz daha atraksiyonlu oldu. Bir sonraki yazıda.